Εικαστικά Θέματα
Ευσεβία Μιχαηλίδου:
Είναι όμορφο να χάνεται κανείς μέσα στο όραμά του
Το art22 βρέθηκε στην εικαστική συνάντηση «Meettheartist» στο εργαστήριο της εικαστικού Ευσεβίας Μιχαηλίδου, που διοργάνωσε η ιστορικός τέχνης Βασιλική Βαγενού στα πλαίσια της ομαδικής έκθεσηςCastaways (Fokianou 24 Ιουλίου), όπου και συμμετέχει η καλλιτέχνης.Τιμητική ήταν η παρουσία του Ομότιμου καθηγητή του ΑΠΘΕμμανουήλ Μαυρομμάτη, ο οποίος έχει επιμεληθεί τις περισσότερες εκθέσεις της Ευσεβίας Μιχαηλίδου. Παρευρέθηκαν επίσης ο ιστορικός τέχνηςΜεγακλής Ρογκάκος, συνάδελφοι καλλιτέχνες και φιλότεχνοι.
Η Ευσεβία Μιχαηλίδου, μίλησε για τo σύνολο της δουλειάς της, που μετρά 30 χρόνια, και μας ξενάγησε στο εργαστήριό της. Ακολούθησε μια όμορφη συζήτηση με τη συμμετοχή όλων με θέμα τα έργα της καλλιτέχνιδος, αλλά και την έκφραση γενικότερων προβληματισμών για το χώρο της τέχνης, τον καλλιτέχνη ως κοινωνικό υποκείμενο και την εικαστική παιδεία μέσα στο θεσμοθετημένο πλαίσιο της σχολικής εκπαίδευσης. Η καλλιτέχνης δημιούργησε μια υπαίθρια, στρογγυλή τράπεζα, δίνοντας το λόγο, σε όσους παρευρέθηκαν να τοποθετηθούν.
Η Ευσεβία Μιχαηλίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε Ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1985-1990) στο εργαστήριο του Δημήτρη Μυταρά με δασκάλα την Ρένα Παπασπύρου. Στη συνέχεια, έκανε σπουδές γλυπτικής στο εργαστήριο του Θεόδωρου Παπαγιάννη (1997-1999). Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη δουλειά σας.
Το έργο μου έχει αντικείμενο τα υλικά της φύσης. Ανατρέχω στις πρώτες εντυπώσεις, στις πρώτες εικόνες, σε εκείνο το βίωμα το πρωτογενές, το αδιαμεσολάβητο από λογικούς και άρα ελεγκτικούς μηχανισμούς. Προσπαθώ να συνδυάσω την έννοια της αφαίρεσης με την πληρότητα, το μέρος με το όλον.
Παρατηρούμε πως τα παπούτσια είναι ένα στοιχείο που εμφανίζεται στη δουλειά σας κατά περιόδους, ίσως θα λέγαμε ένα αγαπημένο σας θέμα.
Τα παπούτσια για εμένα συμβολίζουν την προσωρινή διαδρομή στη ζωή , μια αλήθεια που δυστυχώς δεν την αντιλαμβανόμαστε. Το έργο με τα παπούτσια που βλέπετε, το οποίο το έχω δουλέψει με υλικά όπως είναι το χώμα, έχει ιδιαίτερη σημασία για εμένα. Πρόκειται για αληθινά παπούτσια, και μάλιστα τα αγαπημένα μου για μια περίοδο της ζωής μου. Τα έχω συνδέσει με αναμνήσεις και συναισθήματα. Ακόμα και όταν ολοκλήρωσαν το κύκλο τους, το κύκλο της δικής τους ζωής ως αντικείμενα, θέλησα να τους δώσω μια συνέχεια. Ήθελα να δείξω τη γήινη διάσταση και τη σχέση με το χρόνο.
Στη δουλειά σας χρησιμοποιείτε πολύ αποξηραμένα άνθη και γενικότερα υλικά της φύσης. Και όμως, αν παρατηρήσει κανείς τα έργα σας, δεν θυμίζουν εικόνες φθοράς ούτε προκαλούν τέτοιου είδους συναισθήματα. Ίσως εν τέλει να είναι και μια άλλη ματιά αυτού που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ως φθορά.
Εξαρτάται από το τι ορίζουμε φθορά. Φθορά είναι ένα φαινόμενο. Τα πάντα φθείρονται στη ζωή. Με το πέρασμα του χρόνου βιώνουμε τη φθορά και εμείς οι ίδιοι. Ωστόσο πιστεύω ότι μέσα από αυτή τη φυσική διαδικασία γεννιέται κάτι καινούριο. Είναι ένα νέο ξεκίνημα. Τα λευκά αποξηραμένα τριαντάφυλλα που χρησιμοποιώ σε μια σειρά από επιτοίχεια έργα, συμβολίζουν την πνευματική μας υπόσταση και συνδέονται με την αναγέννηση. Δεν θα έλεγα ότι έχει να κάνει απαραίτητα με τη φθορά αλλά με ένα μήνυμα αιωνιότητας. Είναι σημαντικό να υπάρχει ελπίδα και να έχουμε ένα όραμα που θα το στηρίζουμε με μεγάλη δύναμη. Είναι όμορφο θα έλεγα να χάνεται κανείς μέσα στο όραμά του. Όσον αφορά, τα άνθη από χαμομήλι ή από τσάι που επίσης χρησιμοποιώ πολύ στη δουλειά μου, συνδέονται με την ιδέα της ίασης. Ίαση σωματική όταν τα καταναλώνουμε, όταν τα γευόμαστε, ίαση στη ψυχή του θεατή θέλω να ελπίζω όταν θα έρθει σε επαφή με τα έργα και θα επιχειρήσει να τα προσεγγίσει.
Η δουλειά σας είναι ιδιαίτερη. Θα θέλαμε να μάθουμε ποια είναι η επαφή του κοινού με τα έργα σας.
Θα σας απαντήσω σε αυτό αναφερόμενη σε ένα αληθινό περιστατικό που μου έχει συμβεί. Όταν ήμουν φοιτήτρια, συνήθιζα να κλείνομαι για μέρες, πολλές φορές, στο εργαστήριό μου. Πειραματιζόμουν πολύ τότε. Κάποια στιγμή, η δασκάλα μου, η Ρένα Παπασπύρου, έστειλε κάποιον να δει πώς τα πάω με τη δουλειά, να δει δηλαδή τα έργα μου. Ο άνθρωπος αυτός έκρινε τότε ότι η δουλειά μου χαρακτηριζόταν από αυτό που λέμε πρωτότυπο. Μεγαλώνοντας προσπαθώ να φέρω την ισορροπία στα έργα μου.
Δείχνετε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα φυσικά αντικείμενα και τις οργανικές τους διαμορφώσεις κάτι που προκύπτει και από τα γλυπτά που περιλαμβάνει η δουλειά σας.
Μου αρέσει να παρατηρώ τη φύση. Οι καρποί , ως προς το σχήμα τους, παραπέμπουν στη μήτρα, στη γέννα και κατ? επέκταση στη δημιουργία. Ήταν από τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκα στην πρώτη μου ατομική έκθεση. Βέβαια ο καρπός, η φύση, είναι το πρόσχημα, αλλά η αιτία είναι η εσωτερική φύση, οπότε μεταφερόμαστε στην έννοια της αφαίρεσης, σπάμε δηλαδή τη φόρμα του καρπού και μπαίνουμε σε πιο αφαιρετικά σχήματα, όπου 
αγγίζουμε τα αρχέτυπα. Στη συνέχεια προσπάθησα, να πετύχω στα γλυπτά μου την αίσθηση του απολιθώματος για να μιλήσω ακριβώς για τη φθορά, το θάνατο και τη δημιουργία που επακολουθεί. Έχει ενδιαφέρον το να προσπαθεί κανείς να αποδώσει το αρχέγονο στοιχείο. Πιστεύω ότι αυτό ανάγεται και σε μια εσωτερική διαδικασία δηλαδή στο πώς μπορούμε να φτάσουμε σε πρωταρχικά σημεία του εαυτού μας, σε μια σιωπηλή επίγνωση ώστε να καταφέρουμε να κάνουμε μια ανάγνωση του κόσμου σε βάθος.
Κάθε έργο γεννιέται μια συγκεκριμένη στιγμή και από συγκεκριμένα βιώματα. Προσωπικά θαυμάζω τα έργα των πρωτόγονων λαών καθώς και εκείνα των μικρών παιδιών. Όσο απλά μπορεί να φαίνονται σε μια πρώτη ανάγνωση, σε μια δεύτερη κανείς μπορεί να αντιληφθεί πόσο μεγάλο τελικά βάθος μπορεί να έχουν. Η τέχνη για εμένα είναι ένας τρόπος σκέψης. Τα σύμβολα και οι ερμηνείες θεωρώ ότι είναι υποκειμενικά. Τα λόγια καμιά φορά, περιορίζουν τις βασικές έννοιες που θέλει να εκφράσει ο καλλιτέχνης. Και εδώ είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος των θεωρητικών της τέχνης, αλλά όχι αυτών που έχουμε συνηθίσει ως τώρα, αλλά των θεωρητικών που είναι και οι ίδιοι καλλιτέχνες στη ζωή τους, στην ψυχή τους και μπορούμε να έχουμε μια βαθιά ψυχική επαφή για να δουλέψουμε μαζί αυτό το κοινό όραμα που έχουμε.
(φωτο Βήμα βήμα) Το γλυπτό παρουσιάζει μια ανθρώπινη φιγούρα που θυμίζει την εμβρυακή στάση. Μπροστά του, τοποθετημένα ένα ζευγάρι από παπούτσια. Και το όνομα αυτού «Βήμα βήμα».Το έργο παρουσιάστηκε στη φετινή ArtAthina με την ομάδα Κήπος-Τόπος-Τρόπος. Κάπως έτσι λειτουργεί η εξέλιξη, συμπληρώνει η Ευσεβία Μιχαηλίδου, τονίζοντας πως δεν χρειάζεται σε μια εποχή που όλα κινούνται γρήγορα, να κάνει κανείς απαραίτητα άλματα για να προχωρήσει.
(φωτο Επίκληση ? Ενόραση) Ένα γλυπτό από χαμομήλι. Ένα έργο που η θέα του σε καλεί να μοιραστείς τη σιωπή του. «Αν δεν βυθιστούμε στη σιωπή του εαυτού μας δεν θα καταφέρουμε να βρούμε το ποιοι ήμαστε εν τέλει πραγματικά, να βρούμε δηλαδή τον πραγματικό μας εαυτό. Καμιά φορά επιβάλλεται να ζούμε στη σιωπή έστω και για λίγες στιγμές, έτσι ίσως καταφέρουμε να βρούμε την αλήθεια μας». Το χαμομήλι υποδηλώνει τη θεραπεία ενώ η στάση της φιγούρας είναι αυτή του διαλογισμού. Ο μεγάλος διάδρομος δείχνει τη διάθεση για ανασκόπηση.
Πηγή Art22